Jacobus Henricus van 't Hoff, (d. 30 Ağustos 1852, Rotterdam – ö. 1 Mart 1911, Berlin). Nobel Kimya Ödülü sahibi Hollandalı kimyacı.

En önemli çalışma konuları arasında; kimyasal kinetik, kimyasal denge, ozmotik basınç ve kristalografi bulunur. Van 't Hoff, bugün anladığımız anlamdaki fiziksel kimya disiplininin temellerini oluşturmuştur. Fransız kimyacılar Antoine Lavoisier ve Louis Pasteur ile Alman kimyacı Friedrich Wöhler ile birlikte tüm zamanların en büyük kimyacısı olarak kabul edilir.

Genç yaşlarından itibaren bilim ve doğayla ilgilendi. Babasının karşı çıkmasına rağmen, önce Delft Teknik Üniversitesi'nde sonra da Leiden Üniversitesi'nde kimya okumaya gitti. 1874'de Utrecht Üniversitesi'nden doktora derecesini aldı. 1878'de Johanna Francina Mees ile evlendi. İki kız, iki de erkek çocukları oldu.

Kimyasal kinetik alanındaki çalışmalarını 1884'te Études de Dynamique chimique adı altında yayımladı. Bu eserinde, bir reaksiyonun derecesini tayin etmede grafik kullanımına ilişkin yeni bir metod tanımlıyor ve kimyasal dengeye termodinamik yasalarını uyguluyordu. 1886'da, seyreltik çözeltilerle gazlar arasındaki benzerliği kanıtladı. 1895'e dek, Svante Arrhenius'un elektrolitlerin disosyasyonu teorisi üzerinde çalıştı. 1896'da Berlin'de Prusya Bilimler Akademisi profesörü oldu. 1897'de Alman kimyacı Wilhelm Ostwald ile birlikte Zeitschrift für physikalische Chemie adlı bilimsel dergiyi kurdular.

Van 't Hoff, kimya bölümü başkanı olmadan önce Amsterdam Üniversitesi'nde 18 yıl boyunca kimya, mineraloji, ve jeoloji profesörü olarak görev yaptı. Çözeltiler üzerine yaptığı çalışmalar sonucu 1901 yılında Nobel Kimya Ödülü'ne layık görüldü.

58 yaşında, Berlin yakınlarındaki Steglitz'de öldü.